Ο Τυχοδιώκτης - Part 2

............είναι βράδυ, βρέχει. Ο κόσμος στις φωλιές που έχει κτίσει σαν καταφύγιο από την δύσκολη καθημερινότητα, απολαμβάνει την έξοδο από τον έξω κόσμο σε κλουβιά σαν υποκατάστατο ενός παράδεισου που δεν βρήκε ποτέ. Και σαν γονιός εστιάζεις σε εκείνο το βλέμμα, εκείνο το βλέμμα με τα μεγάλα μάτια να σε κοιτούν σα να χαζεύεις πλανήτες σε έναν ουρανό, εκείνο το παράπονο, εκείνο το γιατί, μπροστά από το μεγάλο τραπέζι, που κάθονται όλοι όσοι αγάπησες, όλοι αυτοί με τους οποίους μεγάλωσες, ο επίλογος μιας δύσκολης μέρας, η ενσάρκωσης της αγάπης σου στις ΜΠΑΜΙΕΣ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕΣ.

Ρε μάνα, τόσο μίσος όμως, τόσο!!! ΓΚΧΜ ΓΚΧΜ..........

''Children begin by loving their parents, as they grow older they judge them, sometimes they forgive them.''

Oscar Wilde, The Picture of Dorian Gray

Στο προηγούμενο επεισόδιο, είδαμε ότι ένα παιδί δεν είναι τυποποιημένη μηχανή, είναι μια ανεξάρτητη οντότητα που δρα και αποφασίζει μόνο του. Αν του επιβάλεις μηχανισμούς θα επαναστατήσει (σε τι και σε ποιον άλλο μεγάλο θέμα, μην παρεκκλίνουμε). Αυτό που του λείπει είναι τα κριτήρια για να φιλτράρει όσο το δυνατόν ''καλύτερα΄΄τις αποφάσεις που παίρνει.

Πως όμως περνάς σε ένα παιδί κριτήρια???
Η απάντηση βρίσκεται στην παρακάτω εικόνα:

Το τι λες δεν παίζει και τόσο ρόλο - το πως το ντύνεις είναι που κάνει την διαφορά (βλέπε παλιότερο άρθρο περί ''σκηνοθεσίας''). Σημασία έχει τι εισπράττει ο μπόμπιρας, όχι τι ακούει.  Μπορεί να του πεις να κάτσει να φάει φωνάζοντας σαν τον T-REX στο Jurassic Park με φωτόσπαθα και από πίσω εκρήξεις, μπορείς και να του κάνεις το κουτάλι αεροπλανάκι, μπορεί και να του διαβάσεις ένα παραμύθι. Από όλο αυτό στην πρώτη περίπτωση συνδυάζει το φαγητό με ένταση, με αποτέλεσμα όταν μεγαλώσει στην καλύτερη να στήνει το home cinema σε κάθε μεσημεριανό, μη σου πω να τρώει καβάλα σε δεινόσαυρο. Στην τρίτη όμως το συνδυάζει με χαλάρωμα και συζήτηση. 

''If you want your children to be intelligent, read them fairy tales. If you want them to be more intelligent, read them more fairy tales.''

Albert Einstein

Καλά τα λες ρε ΔΙΔ-άσκαλε, μα τα παιδιά δεν κάθονται όλα με τον ίδιο τρόπο.......

Σίγουρα αλλά την ένταση και τον θυμό δεν τον εισπράττει κανείς ωραία, πόσο μάλλον ένα δίποδο θηλαστικό με τις πιο ευαίσθητες αισθήσεις που με το που βγαίνει λίγο από τα φυσιολογικά του όρια σου παίρνει τις δικές σου αισθήσεις και τις πετάει στα σκουπίδια με πρίμα καλύτερα και από συναυλιακό τουιτερ. Το παιδί συνδυάζει πράγματα με εντυπώσεις/συναισθήματα που του προκαλούν, ειδικά σε μικρές ηλικίες, και είμαι σίγουρος οτί κανείς δεν θέλει το παιδί του όταν μεγαλώσει να πηγαίνει για χαμπουργκερ ντυμένος τζεντάι και να παραγγέλνει με κραυγές. 

Πάλι όμως ρε ΔΙΔ-άσκαλε δεν καταλαβαίνω που το πας............to be continued!!!

ΔΙΔ-άσκαλος

Υ.Γ.

Ρε μάνα μήπως όποτε έφτιαχνες μπάμιες όταν ήμουν μικρός με ''πίεζες'' να τις φάω και τις έxω πάρει με στραβό μάτι.........μήπως??!!