Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

Ο Τυχοδιώκτης - part 1

Για πάμε πίσω στα δικά μας, 

κάποτε διάβασα μια ανάρτηση σε γνωστό ''μπλε'' μέσο κοινωνικής δικτύωσης πως το πρόβλημα της εποχής είναι ότι οι άξιοι δεν έχουν θράσος ή κάτι τέτοιο. Από την άλλη.......

''Για ν’ αποκτήση κανείς γρόσια, άλλος τρόπος δεν είναι, πρέπη νάχει μεγάλη τύχη, να εύρη στραβόν κόσμο, και να είναι αυτός μ’ ένα μάτι, δεν του χρειάζονται δύο. Πρέπει να φάη σπίτια, να καταπιή χωράφια, να βουλιάξη καράβια, με τριανταέξ τα εκατό θαλασσοδάνεια, το διάφορο κεφάλι.''
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1851-1911, Έλληνας συγγραφέας


Επομένως μεγαλώνοντας ένα παιδί τι γραμμή ακολουθείς???

Πάμε λίγο να βουτήξουμε βαθιά στον ύφαλο, να δούμε την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής και να κολυμπήσουμε γρήγορα γιατί έχει και καρχαρίες (ποίηση σε λέω). Ένα παιδί είναι η πιο απλή μορφή να δεις τα πράγματα γιατί τα φιλτράρει (φλοτσάρει) όλα με όσο pure βιολογικά κριτήρια γίνεται καθώς δεν έχει αποκτήσει τόσα πολλά ακόμα φίλτρα στον τρόπο σκέψης του από τον περίγυρό του. Είναι σαν ένα καινούριο PC που στην αρχή όλα καλά τρέχουν όλα πένα, θερμοκρασία τζι τζι, και μετά από λίγο καιρό χρήσης τηγανίζεις πάνω αυγά, παίρνει ένα σωρό πρωτοβουλίες, notifications για καλημέρα, σου σπάει τα νεύρα παρ'όλα αυτά είναι το pc σου και το αγαπάς. 

Ποιος όμως τα εγκατέστησε όλα αυτά???!!!

Η διαφορά ενός παιδιού με ένα PC είναι ότι το παιδί δεν είναι μηχάνημα, επεξεργάζεται, μαθαίνει, εξελίσσεται. Τα κάνει και μόνο του. Αν το αντιμετωπίσεις σαν μηχάνημα, θέλω να σκεφτείς τι θα έκανες στο PC σου αν για 100στη φορά λάγκαρε και αν τρομάξεις ''δώσε το παιδί σου για υιοθεσία''.

''Έχω καταλάβει ότι ο καλύτερος τρόπος να δίνεις συμβουλές στα παιδιά σου είναι να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που θέλουν και μετά να τα συμβουλέψεις να το κάνουν.''
Χάρυ Τρούμαν, 1884-1972, Αμερικανός πρόεδρος [1945-1953]

Εκεί είναι που ο γονιός παίρνει το ρόλο του κυρίου, κατόχου. Ότι το παιδί του ανήκει. Έλα μου ντε που και το παιδί δεν το δέχεται αυτό, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και κάποια στιγμή θα σηκωθεί σαν Σπάρτακος και θα φας καμιά γεμάτη. Το κάνει όταν δεν έχεις την ικανότητα (και του επιβάλλεσαι με βία) να το κάνεις να καταλάβει γιατί δεν πρέπει να τα τρώει όλα και εφόσον δεν του δίνεις το γιατί (κριτήριο), τρώει και τα καλύμματα από τους καναπέδες (επαναστατεί). Πρώτον κανείς δεν ανήκει σε κανέναν (α ρε Καιτούλα), δεύτερον με τις ώρες που δουλεύεις, αν το παιδί ανήκε σε κάποιον αυτός θα ήταν κανάς παππούς/γιαγιά, κανένα ολοήμερο σχολείο, κάνας γκόμενος/γκόμενα χίπης 3 μήνες διακοπές στην Ικαρία σε σκηνή (αυτό κάπου στα 18 με 22 για τα κοριτσάκια με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς, για τα αγοράκια αν μένουν κοντά στο κέντρο)

ΤΡΙΤΟΝ, το παιδί θέλει πρότυπα, κριτήρια, τρόπους να μαθαίνει και να εξελίσσεται, όχι έτοιμες επιλογές. Θέλει γονείς ηγέτες!!!

Θα με ρωτήσεις που είναι η συνοχή σε όσα γράφω...........to be continued!!!



ΔΙΔ-άσκαλος



Υ.Γ.

Καιτούλα, μεγάλη η χάρη σου, διέκοψα το The Mission του Morricone για πάρτη σου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου