Κουράστηκα, αλήθεια κουράστηκα , βαρέθηκα πως το λένε.
Δουλεύω όλη μέρα για να μπορώ να ζήσω, μπροστά από ένα γραφείο συνέχεια.
Και είναι το γραφείο μου, αυτό που το έχω φτιάξει όπως μ ' αρέσει όπως με βολεύει και ακόμα και αυτό το σιχάθηκα. Όλοι οι άνθρωποι που μιλάω συνεργάζομαι και δουλεύω μαζί έχουν αποκτήσει την όψη μιας οθόνης (και 2 και 3 και 1013) και όλοι είναι ένα ίδιο ηχόχρωμα και μια ίδια εικόνα και όλα αυτά γιατί κάποιοι δεν κάνουν καλά την δουλειά τους και βρίσκονται εκεί που βρίσκονται από ιδιοτέλεια και μόνο.
Και το πρόβλημα μου δεν είναι το μέγεθος του προβλήματος αλλά το attitude απέναντι σε αυτό (...καλά εε τα αγγλικά μου τα σπάνε) το οποίο ακολουθεί μια γνωστή φιλοσοφική σχολή που λέγεται:
Ελληνικά Στρατά:
Πες ότι θες αρκεί να πετάξεις την ευθύνη σε κάποιον άλλο και όποιος με την λογική του δει το ''δάσος'', έχοντας μαζέψει του καθενός την αιτία και τοποθετόντας την σαν κομμάτι puzzle προσπαθόντας να βγάλει μια συνολική εικόνα για το πρόβλημα και της αιτίες του, απομονώνεται ως γραφικός.
''Surrealism had a great effect on me because then I realised that the imagery in my mind wasn't insanity. Surrealism to me is reality.''
John Lennon
Η συνολική εικόνα που διαμορφώνεται για το πρόβλημα, έχει επιρροές από το καλλιτεχνικό ρεύμα του σουρεαλισμού και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά μυθιστορήματα (γι αυτό και ο παρατηρητής της απομονώνεται ως γραφικός).
Τα εμπλεκόμενα μέλη που προσπαθούν να σώσουν την κωλάρα τους στο εκάστοτε πρόβλημα, αποφεύγουν να δουν την συνολική εικόνα για 3 βασικούς λόγους:
- Ή δεν την κατανοούν και αυτό τους προκαλεί φόβο (που πηγάζει από τον φόβο του σκοταδιού που έχουμε στο ασυνείδητο)
- Ή δεν μπορούν να την ακολουθήσουν (λόγω διανοητικής ανικανότητας που δεν οφείλεται σε οργανικά αίτια)
- Ή την αποκρύπτουν λόγω ιδιοτελών σκοπών
Παράδειγμα:
Ο διαχειριστής μιας πολυκατοικίας, με εντολή Δημάρχου, την κλειδώνει γιατί κυκλοφορεί ένας ιός και δεν θέλει να βγει αυτός παραέξω (τυχαίο παράδειγμα).
Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας φοβάται το κράξιμο από τους ενοίκους αλλά δεν μπορεί να πει κάτι γιατί ο δήμαρχος ξέρει ότι έχει φάει λεφτά από τα κοινόχρηστα. Δίνει λοιπόν ένα ποσοστό από αυτά τα χρήματα στην κουτσομπόλα της πολυκατοικίας και αυτή διασπείρει ότι μεταξύ των ενοίκων πολλοί έχουν κολλήσει και ότι δεν πρέπει να κυκλοφορεί κανείς ούτε στους κοινόχρηστους χώρους.
Κάποιοι ένοικοι παραβιάζοντας αυτούς τους κανόνες κυκλοφορούν κανονικά από σπίτι σε σπίτι για καφέ καθώς και ο θυρωρός δεν ασχολείται γιατί ''που να του κυνηγάει όλους?!'' + ότι αριθμητικά οι ένοικοι υπερτερούν και καλό είναι να μην τους πρήζει όλους ταυτόχρονα επομένως περιορίζεται σε επιπλήξεις.
Κάποιοι από τους ενοίκους όμως όντως ήταν φορείς και κόλλησαν και άλλους με αποτέλεσμα κάποιος από τους ενοίκους να εκφράσει συμπτώματα και να μας αφήσει.
Η κουτσομπόλα τότε ζητάει και άλλα χρήματα για να συνεχίσει την δουλειά της (και τα παίρνει καθώς ο διαχειριστής δεν μπορεί να εκτεθεί) και φουσκώνει και λίγο το θέμα με αποτέλεσμα να πάρει ο διαχειριστής τα κλειδιά από τα σπίτια και να τους κλειδώσει όλους μέσα. Κάποιοι όμως σαν ελεύθεροι επαγγελματίες δεν δουλεύουν και η χρηματική βοήθεια που τους έδωσε ο δήμαρχος δεν φτάνει με αποτέλεσμα ο όγκος τον εργασιών τους να περιορίζεται.
Μετά από κάποιο καιρό φτιάχνεται ένα φάρμακο δεν φτάνει όμως για όλους με αποτέλεσμα να δίνεται σε όσους έχουν ανάγκη, στην κουτσομπόλα και τον διαχειριστή για αρχή. Κάποιοι από τους ενοίκους συνεχίζουν να κυκλοφορούν, κάποιοι να δουλεύουν παρά τις απαγορεύσεις με αποτέλεσμα να μεταδίδεται ο ιός στην πολυκατοικία και η κουτσομπόλα να ζητάει όλο και περισσότερα χρήματα.
Οι ένοικοι αρχίζουν να ζητούν αλλαγή διαχείρισης ενώ εκείνος τους λέει ότι κάνει ότι μπορεί και τους παρακαλάει να τον βοηθήσουν μένοντας σπίτια τους ενώ η κουτσομπόλα που εξαρτάται οικονομικά από τον διαχειριστή τον στηρίζει τραγικοποιόντας ακόμα περισσότερο την τραγική υπάρχουσα κατάσταση για να φοβίζει και να περιορίσει τις αντιδράσεις τον ενοίκων.
Το φάρμακο ακόμα καθυστερεί, καθώς και κάποιοι από τους ενοίκους που το πήραν παρουσιάζουν κάποιες επιπλοκές (αλλεργίες). Ένας γείτονας, όντας φαρμακοποιός, φτιάχνει και αυτός φάρμακο αλλά το δίνει μόνο σε όσους ενοικιαστές στήριξαν την πρόταση σου για δορυφορική στην ταράτσα. Στην διπλανή πολυκατοικία έχουν φάρμακο αλλά δεν τους το ζητάει ο διαχειριστής γιατί πετούσαν σκουπίδια στην αυλή της πολυκατοικίας του και δεν θέλει να τους υποχρεωθεί κιόλας.
Τώρα, μέσα σε όλα ο Δήμαρχος βγαίνει και λέει ότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί χωρίς αποτέλεσμα γιατί ταυτόχρονα τα κρούσματα αυξάνονται και για αυτό θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο πιο έντονα.
Όλο το παραπάνω τρέχει για αρκετό καιρό.
Τώρα μια κτηματομεσιτική πίσω από την οποία βρίσκεται ο Δήμαρχος και μερικοί διαχειρισταί αγοράζουν τα διαμερίσματα όσων έχουν ανάγκη από χρήματα άμεσα γιατί όλων αυτόν τον καιρό δεν δουλεύουν.
-------
Πάνω βλέπουμε μια μελέτη περίπτωσης υποστηρικτών της παραπάνω φιλοσοφίας.
Τώρα εσύ ο αναγνώστης που έχεις τα κομμάτια όλου του puzzle νιώθεις ότι διάβασες σενάριο για serial του ANT1, γι αυτό και αν πας να επικοινωνήσεις σε κάθε έναν από τους παραπάνω ρόλους την συνολική εικόνα δεν θα μπορεί να την διαχειριστεί για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω.
''Now then, let's come right down in here and put some nice big strong arms on these trees. Tree needs an arm too. It'll hold up the weight of the forest. Little bird has to have a place to set there. There he goes...''
Bob Ross
Κουράστηκα να είμαι μέρος όλου αυτού του παραλογισμού. Δεν μπορώ άλλο και δεν ταιριάζει με εμένα όλο ο παραπάνω τρόπος αντιμετώπισης.
-Και τι θα κάνεις ρε ΔΙΔ- άσκαλε, θα μονάσεις?!
Όοοοοοχι, πες με γραφικό, μην ασχολείσαι μαζί μου, άσε με να αντιμετωπίσω τα προβλήματα μου μόνος μου και μην με πλησιάζεις και δεν θα σε πλησιάσω και εγώ.
-Μα ρε ΔΙΔ-άσκαλε δεν ζεις μόνος σου!!!
Δεν διαφωνώ, αλλά όσοι συναναστρέφονται μαζί μου δεν υιοθετούν στα προβλήματα τους την παραπάνω φιλοσοφία (Ελληνικά Στρατά) με αποτέλεσμα να μην θίγονται όπως εσύ.
Καλά μην δίνεις σημασία στα παραπάνω, ο παραλογισμός μου είναι, άσε με να μιζεριάζω μόνος μου......
ΔΙΔ - άσκαλος
Υ.Γ.
Όχι δεν είναι ο Covid το θέμα, είναι κάθε πρόβλημα που μπαλώνεται με τον ίδιο τρόπο.
